เชื้อมัยโคแบคทีเรียม ทูเบอร์คูโลซีส จะก่อโรคและติดต่อได้หากระบบภูมิคุ้มกันของร่างกายไม่สามารถยับยั้งการเจริญเติบโตของพวกมัน ในบางรายหลังจากติดเชื้อได้ไม่นานก็พัฒนาจนกลายเป็นวัณโรค ก่อนที่ระบบภูมิต้านทานจะสามารถต่อกรกับเชื้อวัณโรคได้เสียอีก ขณะที่อีกหลายคนอาจเกิดการเจ็บป่วยภายหลังเมื่อภูมิคุ้มกันอ่อนแอลงด้วยเหตุผลต่างๆ ทารก และเด็กเล็กๆ มักจะมีระบบภูมิคุ้มกันที่อ่อนแอ ผู้ที่ติดเชื้อไวรัส เอช ไอ วี หรือ ผู้ป่วยเอดส์ ก็ยิ่งมีระบบภูมิคุ้มกันที่ต่ำมาก

บุคคลอื่นก็สามารถมีภูมิคุ้มกันต่ำได้ โดยเฉพาะในสภาวะดังต่อไปนี้:

• การใช้ยาหรือสารต่างๆ

• โรคเบาหวาน

• ปอดอักเสบเนื่องจากการสูดเอาฝุ่นหินทรายที่มีสาร
  ซิลิกอนเข้าไป (Silicosis)

• มะเร็งในเม็ดโลหิตขาว หรือโรคต่อมน้ำเหลืองอักเสบเรื้อรัง

• โรคไตชนิดร้ายแรง

• น้ำหนักตัวต่ำ

• การได้รับการรักษาบางอย่าง (เช่น การรักษาโดยรับฮอร์โมนในกลุ่มคอร์ติโคสเตอรอยด์ หรือมีการปลูกถ่ายอวัยวะ)

อาการของวัณโรค

อาการของวัณโรคขึ้นอยู่กับว่าเชื้อวัณโรคจะไปเติบโตที่ส่วนใดของร่างกาย เชื้อวัณโรคมักไปเติบโตที่ปอดทำให้กลายเป็นวัณโรคปอด

วัณโรคในเด็ก:

เด็กๆสามารถรับเชื้อวัณโรคจากญาติผู้ใหญ่ที่สูงอายุ หรือพี่เลี้ยง เด็กที่อยู่ในชุมชนแออัด หรือมีฐานะยากจนจะเสี่ยงต่อการติดเชื้อวัณโรคมาก เด็กที่อายุต่ำกว่า 3 ปีจะมีความเสี่ยงสูงที่จะติดเชื้อวัณโรคมากกว่าวัยอื่นๆ และเมื่อเด็กเกิดเป็นวัณโรคแล้ว เชื้อวัณโรคเหล่านี้ จะแพร่กระจายไปตามกระแสเลือดไปทั่วตัว จนก่อให้เกิดวัณโรคปอด เยื่อหุ้มสมองอักเสบ วัณโรคกระดูก ต่อมน้ำเหลือง ไต ลำไส้ และกล่องเสียง เป็นต้น วัณโรคในเด็กจะมีอาการตาม อวัยวะที่เป็น แต่ในเด็กเล็กๆอาจไม่มีอาการเด่นชัด โดยอาจมีเพียง น้ำหนักลด หรือเลี้ยงไม่โต มีไข้ ไอ เบื่ออาหาร ถ้ามีอาการเยื่อหุ้มสมองอักเสบร่วมด้วย เด็กจะมีอาการปวดศีรษะ อาเจียน เซื่องซึม ชัก หรือหมดสติ ซึ่งอาจทำให้เด็กเสียชีวิตได้